Κίτρινο

Το πρώτο χρώμα που ξεπήδησε από την μουτζούρα του μυαλού μου...
Κίτρινο, καναρινί..
Ένα χρώμα που ποτέ δεν μου "πήγαινε". Με χλώμιαζε!
Λες και δεν ήμουν αρκετά χλωμή πάντα. Παιδί αδύνατο, αδύναμο.
Με ποτίζαν μουρουνέλαιο και ρίχναν πάντα ΗΕΜΟ στο γάλα μου, αλλά πάντα ήμουν κρυωμένη, αδύνατη με πρησμένες αμυγδαλές, με πυρετό...
Κάποια από τις πολλές φορές, που ήμουν άρρωστη, κάπου εκεί γύρω στα 5 μου, γυρίζοντας από το παιδίατρο, είδα στην είσοδο του σπιτιού ένα κίτρινο ποδηλατάκι με βοηθητικές ροδίτσες και κίτρινες κορδέλες στο τιμόνι!
Χαρά που την έκανα!! Δώρο του παππού! Το τι τούμπες, έχω φάει με το κίτρινο ποδηλατάκι φυσικά με συνοδηγό την αδερφή μου. Συνοδηγός και συνοδοιπόρος στις παιδικές εξερευνήσεις. Τι βόλτες έχουμε κόψει μέσα στις γειτονιές! Φυσικά τότε μας φαινόταν χιλιόμετρα! Με τις κορδέλες να ανεμίζουν, το κίτρινο ποδηλατάκι άντεχε το βάρος των παιδικών ονείρων μας και μας κουβαλούσε όπου θέλαμε.

Κάποια χρόνια μετά...Σε κάποια γενέθλια...Η Μαγδούλα, ένα κίτρινο πουλοβεράκι παρέλασης χορεύει μαζί μου στους ρυθμούς του push it, Salt and Pepper.
Έφηβικά όνειρα εκεί, ντυμένα με έντονα χρώματα, πλεξουδάκια στα μαλλιά, καλτσάκια διπλωμένα μέχρι τον αστράγαλο και δύναμη στην ψυχή!

Σήμερα, κίτρινες γόβες. Καναρινί! Ταιριάζουν απόλυτα με τα μαύρα ρούχα μου και την μαύρη μου διάθεση! Παραμένω αδύναμη, αλλά όχι αδύνατη. Ονειροπαρμένη
αλλά χωρίς όνειρα, δυνατή αλλά πολύ κουρασμένη να συνεχίσω.

Ποιός είπε τελικά ότι δεν μου πάει το κίτρινο; Ε;