μετά από πολλά ουίσκι(α)

Βοήθεια ρε παιδιά! Βοήθεια! Πονάω! Πονάει η ψυχούλα μου..ή τουλάχιστον ότι έχει απομείνει από αυτήν την γαμημ*νη και υπερεκτιμημένη ψυχή που όλοι μελετάμε και έχουμε μάθει να υπολογίζουμε...σκατά! σκατά σε όλα τα όνειρα, σκατά σε όλες τις φαντασιώσεις, σκατά σε όλα τα σχέδια για το μέλλον μου.σκατά με φράουλες.
το ξέρεις το ανέκδοτο;

-τι θα φάμε σήμερα;
-σκατά, με φράουλες.
-μπλιάξ πάλι φράουλες;

αγαπημένο μου, σε καιρούς που είχα ακόμη το χιούμορ μου..

υγ: σιχαίνομαι τις φράουλες! :P

πείτε μου κάποιος, πότε θα περάσει η μαλακία που νιώθω;

το αποφάσισα λοιπόν

λέω να ζήσω το υπόλοιπο της ζωή μου ώς φυτό.

ένα ωραίο μαρουλάκι για παράδειγμα, ένα ραδικάκι..γιατί άσχημο είναι;

Έτσι κι αλλιώς αποφάσισα να μή ξαναμιλήσω. Να μή ξαναπώ την γνώμη μου.
Να μήν αφήσω κανένα συναίσθημα να με αγγίξει.

Θα συνεχίσω να καταπίνω όλα τα σκατά που με "ταίζουν" και "αυτοταΐζομαι" και δεν θα αντιδρώ.
Μια χαρά ραδίκι θα είμαι. Ούτε πόνος, ούτε δάκρυα, ούτε φασαρία.
Τέλεια!
Θα έρχονται οι Α., οι Μ., οι Θ.
θα γεννοβολάνε παιδιά και εμείς θα συνεχίζουμε να κοιτάμε τον ουρανό, ως πραγματικά ραδικάκια. Δεν θα μας πειράζει..
Μπορεί να κοιμούνται και στο κρεββάτι μας. Άλλωστε δεν κοιμούνται τα ραδίκια σε κρεββάτια. Θα μας πατάνε με τα τακουνάκια τους, αλλά δεν πειράζει..Δεν πονάνε τα ραδίκια.

μή μου λέτε..το αποφάσισα

Μή μου λέτε μη, Πέγκυ Ζήνα
Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη

Μη μου λέτε τι να κάνω
Όχι άλλες γνώμες όχι άλλες συμβούλες

Πώς να ζήσω ή να πεθάνω
ξέρει η καρδιά μου και δε δέχεται εντολές

Πρέπει δεν υπάρχουν πια. Δε με φυλακίζουν πια

Μη μου λέτε μη!Μες στη καταστροφή,
-μη μου λέτε μη- θα βουλιάζω πιο πολύ..

Τι κι αν ήξερα πως έχανα, για σενα πέθανα
και θα το κανα -τι κι αν ήξερα πως έχανα
για σένα πέθανα- και θα το κανα ξανά

Μη μου λέτε τι δε πρέπει
ποιός μπορεί να βλέπει πια ειν΄τα λάθη τα σωστά

Πρέπει δεν υπάρχουν πια, δε με φυλακίζουν πια

Μη μου λέτε μη. Μες στη καταστροφή
-μη μου λέτε μη- θα βουλιάζω πιο πολύ.

Τι κι αν ήξερα πως έχανα, για σενα πέθανα
και θα το κανα -τι κι αν ήξερα πως έχανα
για σένα πέθανα- και θα το κανα ξανά

το αμάλθειο κέρας

Εν τω μεταξύ, μετά το τρελό κέρατο που μου έχει φυτρώσει έχω αποκτήσει ξαφνικά μια φοβερή θυμηθικότητα!!
Τόσο καιρό, πάσχιζα να θυμηθώ βασικά πράγματα κατά τη διάρκεια της ημέρας και αδυνατούσα, αλλά αυτό είπαμε π.Κ. (προ κερατώματος). μ.Κ (μετά κερατώματος) και εξευτελισμού η μνήμη μου είναι σοκαριστικά έντονη! λές να ενήργησε το "*αμάλθειο" κέρας καταλυτικά στο μυαλουδάκι μου;; Τσιιιφφφ...
π.Κ. Θα ξεχνούσα να τηλεφωνήσω για επιβεβαίωση μαθημάτων. μ.Κ. όχι.
π.Κ. δεν θυμόμουν πότε μίλησα με ποιόν και τί ακριβώς ειπώθηκε. μ.Κ. κι όμως!
Φωστήρας παιδάκι μου!

Βέβαια μην σκέφτεσαι ότι θυμάμαι και πράγματα του παρελθόντος..μπάα! που τέτοια τύχη! Θυμάμαι τα καθημερινά μου, τα απαραίτητα.
Ίσα ίσα δηλαδή για να κοκορεύομαι και να λέω πως θυμάμαι!!
Για το κέρας ήθελα να μιλήσω και επινόησα την ιστορία αυτή!


*<<Η Αμάλθεια είναι σύμφωνα με το μύθο η τροφός του Δία τα χρόνια που αυτός μεγάλωνε κρυμμένος σε ένα σπήλαιο στην Κρήτη για να προστατευτεί από τον πατέρα του Κρόνο. Η κατσίκα, Αμάλθεια έδινε το γάλα της στον μικρό Δία.[....]Μια μέρα καθώς η Αμάλθεια έπαιζε με το μικρό Δία, αυτός κατά λάθος της έσπασε το κέρατο. Για να μη στεναχωριέται η Αμάλθεια και ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, ο Δίας έκανε το σπασμένο κέρατο να είναι πάντα γεμάτο με ό,τι λαχταρούσε ο κάτοχός του. Αυτό έμεινε γνωστό στην ιστορία σαν το «κέρατο της Αμάλθειας», ένα αιώνιο σύμβολο αφθονίας>>

Συναισθηματική αχρωματοψία

Counting Crows - Colorblind


I am colorblind
Coffee black and egg white
Pull me out from inside
I am ready
I am taffy stuck and tongue tied
Stutter shook and uptight
Pull me out from inside
I am ready
I am fine
I am covered in skin
No one gets to come in
Pull me out from inside
I am folded and unfolded and unfolding
I am colorblind
Coffee black and egg white
Pull me out from inside
I am ready
I am fine

Τα έχω πάρει!

Όταν θέλουμε κάτι, ολόκληρο το Σύμπαν συνωμοτεί για να μας επιτρέψει να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα. (Αλχημιστής)

μη χέσω με την μ*λακία που πιπιλάμε μερικά χρόνια τώρα, χάρη στο εξαιρετικό κατά τ' άλλα λογοτέχνημα του Coehlo.
Μη χέσω που όταν θέλω κάτι το σύμπαν συνομοτεί να το αποκτήσω! Παπ*ριές!

Ποτέ δεν απόκτησα κάτι όσο και να το ήθελα!

Και δεν μιλάω φυσικά για υλικά! Ποτέ δεν θέλησα λεφτά, σπίτια, αυτοκίνητα, κάποιον συγκεκριμένο άντρα.
Ποτέ δεν ζήτησα από το σύμπαν να συνομοτήσει για κάτι τέτοιο.
Και μήν αμφισβητήσει κανείς την δύναμη των θέλω μου!
Μη μου πείτε ότι δεν ήθελα αρκετά όλα αυτά που επιθυμούσα για αυτό και δεν γίνανε, θα γίνουμε κ**λος!
τι ζήτησα ρε; τι ζήτησα;
όλο στον κωλοπάτο βρίσκομαι!
Μή μου λέτε για τα κεντήματα της ψυχής μου.
Βαρέθηκα το κέντημα! Άσε που νιώθω πως δεν έχω πιά καμβά να κεντήσω.
Ξεσκισμένη νιώθω!
Δεν θέλω κανέναν ρε!
Τίποτα! Να είμαι μόνη μου!
Άι στον κ*λο διάτανο ΟΛΙ (συνειδητά με γιώτα γραμμένο)!

Γιατί όταν εγώ θέλω κάτι με όλη μου την δύναμη το γ*μημένο σύμπαν απεργεί!

συνεχίζεται...

Είμαστε, νέοι, ωραίοι.
Φοράω τζήν, στενό και άσπρο φανελάκι με μια μικρή ρόζ καρδούλα στην οποία γράφει "Je craque pour toi" και άσπρα σταράκια τα οποία έχουν υποστεί κάθε λογής μουτζούρωμα στην σόλα τους. Οι βασικές σημειώσεις επάνω τους είναι Scorpions,Roxette, Ζυγος+?=love και άλλες γλυκανάλατες, εφηβικές ανησυχίες.
Δεν υπάρχουν κινητά τηλέφωνα, κι όμως βρισκόμαστε όποτε θέλουμε! Υπέροχο συναίσθημα!
Άνοιξιάτικες, ζεστές ημέρες. Ανυπομονούμε για την πενταήμερη εκδρομή, για το καλοκαίρι, για τις φοιτητικές ημέρες, για τον έρωτα..
Στις τσέπες έχω 500 δραχμές (μόλις έκανα την μετατροπή σε ευρώ και σοκαρίστηκα!!!) και ένα μαύρο μόλύβι ματιών, τόσο μικρό που το καπάκι του είναι μεγαλύτερο από τον βασικό κορμό του μολυβιού. Καφέδες και πάράνομα τσιγάρα. Τσίχλες με ζάχαρη και γεύση φραουλα!
Οι μέρες περνούν τόσο αργά όταν είσαι παιδί.
Οι αυταπάτες είναι τόσες πολλές όταν είσαι έφηβος. Οι λέξεις έχουν βαρύτητα ίσα με 1 τόνο. Κάθε λεπτομέρεια μετράει. ""Μου είπε, του είπα, μου ξαναείπε και τότε του απάντησα..κτλ""..

Queen - These Are The Days Of Our Lives


συνεχίζεται...

Καταπολέμηση Αυπνίας

Στις απεγνωσμένες προσπάθειες να κοιμηθώ τα βράδια, έχω μετρήσει κάθε λογής τετράποδο να πηδάει φράχτες και να τρέχει σε λιβάδια.. έχω μετρήσει χρωματιστά κοχύλια σε παραλίες, έχω πεί ανάποδα την αλφαβήτα σαν δαιμονισμένη αλλά μάταια! Ο ύπνος δεν έρχεται...Ή έρχεται και είναι τόσο ανάποδος που καλύτερα να μη κοιμόμουν.
Τις τελευταίες μέρες ανακάλυψα ένα κόλπο. Δεν πιάνει πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές με βγάζει ασπροπρόσωπη δηλαδή με μικρότερους μαύρους κύκλους.
Θυμάμαι περιστατικά του παρελθόντος μου. όχι του κοντινού παρελθόντος, είναι τόσο φορτισμένο και ταράζομαι.. Του μακρινού, τότε που ήμουν 10, 11, 13..Καθώς τα φέρνω στο μυαλό μου, ηρεμώ και σε σύντομο διάστημα με παίρνει ο ύπνος...Αν δεν γίνει, απλά συνεχίζω τις "εξορμήσεις" στα παιδικά μου χρόνια.

Στη χθεσινοβραδινή εξόρμηση, θυμήθηκα διάφορα περιστατικά αλλά αυτό που μου έκανε φοβερή εντύπωση, είναι ότι σε κάθε φάση της ζωής μου, θυμάμαι τι παπούτσια φορούσα!
Μπορεί να μή θυμάμαι φάτσες, ονόματα, ημερομηνίες αλλά θυμαμαι τα παπούτσια μου. Υπάρχει κάποια ψυχιατρική ή ψυχολογική εξήγηση για το φαινόμενο αυτό;

συνεχίζεται..

γράμμα από την ο.

όταν ψάχνεις να με βρείς, μην πάς μακριά...
κάπου εδώ τριγύρω βρίσκομαι και σου φωνάζω να με προσέξεις!
ξέρω δεν ακούγεται η φωνή μου, ξέρω πως πονάνε τα αυτιά σου από την ηχορύπανση του πλανήτη, ξέρω πως ο ήχος σκεπάζεται από τον εγωισμό μας αλλά εδώ είμαι.
περιμένω.
ένα σημάδι. ένα χάδι. ένα βλέμμα και όλα μπορούν να ξεχαστούν.
θυμήσου πόσο γελούσαμε οι δυό μας! θυμήσου πόσο αγαπιόμασταν!
τους χορούς μας, τους ξέχασες κι αυτούς;

ψάξε να με βρείς. δεν χάνομαι γιατί το θέλω.
χάνομαι γιατί με ξεχνάς.

Σιωπή

Σιωπή- Ξύλινα Σπαθιά