Τι είναι αυτό που μας ενώνει;

Αναρωτιέμαι...
Τι είναι αυτό που μας κάνει να μένουμε μαζί..
Ναί...η αγάπη..το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σαν απάντηση..Η οποία ειναι ένα ξεθωριασμένο, αδύναμο συναίσθημα πια...
Η καθημερινότητα βλέπεις..Τα χρόνια που περνούν και "παίρνουν"..Τα προβλήματα.. Τα λουλούδια που δεν μου 'στειλες έτσι για να μου δείξεις ότι με σκέφτεσαι..Το μήνυμα που δεν έστειλα ποτέ να σου πω πως μου λείπεις, όταν λείπεις...
Άλλος λογος; Γιατί μένουμε μαζί;
Για την συντροφικότητα; Αφού είμαστε συνέχεια μόνοι, ακόμη και όταν είμαστε μαζί...Δεν έχουμε κάτι κοινό να πούμε..Δεν σε νοιάζει που χάνομαι, δεν με νοιάζει που είσαι πιεσμένος...
Γιατί μένουμε μαζί;
Τί είναι αυτό που μας ενώνει; Τι;

Η συνήθεια; χμμμ...Πως γίνεται η σκατολεξούλα αυτή να είναι τόσο άσχημη;

Δεν θέλω να μου είσαι συνήθεια..Δεν θέλω να σου είμαι δεδομένη...

Θέλω να γίνω έρωτας, να γίνεις ανάγκη...

Τί είναι αυτό που μας χωρίζει;
Τί είναι αυτό που μας ενώνει;

Σαγαπάω, αλλά η αγάπη μου είναι χλωμή...
Χρειάζεται βιταμίνες..Πορτοκαλάκι, ξεκούραση, πολλά υγρά...
Ε, γιατρέ μου;;

Μαγικά Κουμπιά

Σου 'χει τύχει να τραβήξεις μια κλωστούλα από κάποιο ρούχο και να ξηλώσεις το μισό μανίκι; Να τραβήξεις μιά πετσέτα από τις φρεσκοδιπλωμένες στη ντουλάπα και να πέσουν όλες κατω;; Να εμφανιστεί ένα κουμπί και εσύ η ηλίθια να το πατήσεις και να τιναχτούν όλα στον αέρα;; Ε, αυτό έκανα και εγώ...Πάτησα το σκατο-κουμπί, που ποιός ξέρει έριξε στο διάβα μου...

Μπάμ! Έκρηξη!

Όταν είδα τις ήρεμες σκέψεις που έκανα τις τελευταίες μέρες κολλήμένες στο ταβάνι, τις ελπίδες μου ότι όλα θα γίνουν όπως πρίν να κρέμονται από το πολύφωτο μου 'ρθε να ουρλιάξω! Ίσως να ούρλιαξα κιόλας, αλλά το αίμα που είχε ανέβει στο κεφάλι μου, χτυπούσε τόσο δυνατά στα αυτιά μου, που δεν άκουγα τίποτα...
Άντε να δούμε ποιός θα καθαρίσει πάλι...

Να με φτύσετε, άν ξαναπατήσω κουμπί εκτός αυτά του υπολογιστή, της τηλεόρασης, του καλοριφέρ, του ασανσέρ, του κινητού...μπα....δεν μπορώ να την κρατήσω την υπόσχεση, φτύστε από τώρα...

Δύσκολη νυχτιά και απόψε...

Είναι κάτι βράδια που καταστρέφουν όλα όσα έχτισα την ημέρα...Σήμερα είναι μια τέτοια νυχτιά...
Θέλω να κοιμηθώ για να μη σκέφτομαι αλλά η αϋπνία είναι φιλενάδα της μοναξιάς μου και τα πίνουν απόψε..Πίνουν το λευκό κρασί που άνοιξα τις προάλλες για το μαγείρεμα...Ένα λευκό Μπουτάρης... Πήραν και τα καλά μου τα ποτήρια! Κάθονται στον καναπέ...στα σκοτεινά...Μόνο με το φώς των κεριών και του φεγγαριού που λες και είναι βαλτό σκαλώνει κάθε βράδυ στο παράθυρό μου...Κάθονται που λες και τα λένε...και λένε..και λένε...Και ενώ ήμουν μια χαρά αδιάφορη όλη μέρα, με τσιτώνουν που δεν ακούω τι λένε...Λέξεις πιάνω στον αέρα...Για σένα λένε...Λένε ότι είσαι καλά. Ότι δεν με χρειάζεσαι..Κι άλλα...Δεν ακούω...Ψιθυρίζουν...Μόλις πάω να πλησιάσω, αλλάζουν θέμα...Μιλάνε για τα ριχτάρια μου που θέλουν πλύσιμο για το Πάσχα, για την αυριανή δουλειά...Για το σιδέρωμα..
Με κοιτούν υποτιμητικά..Μμμμ..να την..δες την, λέει η μια στην άλλη με ύφος.. Κλειδώνομαι στην κρεββατοκάμαρα...Κουκουλώνομαι στο πάπλωμα...
Βάζω το σώμα μου για ύπνο..Καληνύχτα!

Και η Κυριακή αργεί ακόμη ζουζούνα μου!

Ο Αχόρταγος

Σκέφτομαι τους τελευταίους μήνες και φτύνω..Οι σκέψεις και οι αναμνήσεις τοξικές..Αφήνουν άσχημη γεύση στη γλώσσα, στον λαιμό...Και φτύνω...Άσε που νομίζω ότι έτσι θα βγεί όλο το δηλητήριο, όλο το σκατό από μέσα μου...
Πώς άφησα να γεμίσω μέχρι επάνω με σκαταδούρα; Αηδία μου προκαλεί η παρανοϊκή, αφελής συμπεριφορά μου! Φτου! Έναν αχόρταγο ρε παιδιά...
'Έναν αχόρταγο να ρουφήξει όλα τα σκατά από μέσα μου!

Άκου:
Κρυμμένα κλειδιά ζωές περνούν
φωνές ακούς μα δε μιλάς

Κρυμμένα κλειδιά ζωές περνούν
υπάρχεις και συ
φωνές ακούς μα δε μιλάς
κραυγές ακούς μα δε μιλάς

Κι αν έχεις φωνή πόρτες κλειστές
κρυμμένα κλειδιά χωρίς φωνή
πόρτες κλειστές πόρτες κλειστές

Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μουσική: Παραδοσιακό
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Illusion, Αυταπάτη

Αρχές της δεκαετίας του ΄80. Από τότε ήξερα ότι θα με γοητεύουν αυτά που δεν είναι αληθινά... * Πολύ ζορίζομαι να το γράψω το σημερινό κείμενο...Θες η δυσλεξία..θες τα Χ ποτάκια που κατέβασα...αλλόκοτο μου φαίνεται το πληκτρολόγιο...*
Αρχές της δεκαετίας που προανέφερα λοιπόν... ένα παιδάκι, μπροστά σε ένα πικ άπ! Ξέρεις..αυτό που βάζαν επάνω τα Βινύλια...Τους δίσκους ντε...Δίσκος των "Imagination"...Μόνη στο σπίτι με την αδερφή μου...Βάζουμε τον δίσκο στο πικαπ...Πειράζουμε τις στροφές...απο 33 τις κανονικές(ευχαριστώ Νικόλα) στις 45, τις γρήγορες...Ακούμε το Illusion...Αααα τι καλάααα...παιδάκια σαν και εμάς τραγουδάνε....Γιούπιιι... Χορεύουμε ξέφρενα... Τόσα χρώματα! Τόσα συναισθήματα...Για μια ζωή τελικά γεμάτη από αυταπάτες!

Could it be a picture in my mind? Never sure exactly what I'll find.
Only in my dreams I turn you on. Here for just a moment then you're gone.

Ήταν της σιωπής μια μπλόφα...

Κρίση

Οι νύχτες..οι νύχτες είναι αυτές που τα μεγαλοποιούν όλα!
Χάθηκε ο κόσμος να ήταν συνέχεια μέρα;;
Να μήν έβγαινε ποτέ αυτό το διαβολεμένο φεγγάρι, που νιώθω ότι με χλευάζει κάθε φορά που σε σκέφτομαι!
Να μήν υπήρχε το σκοτάδι που κρύβει τα χρώματα!
Να μήν υπήρχαν τα άστρα που μου θυμίζουν τα χρόνια που πέρνουν...

Να ΄ταν μόνο μέρα...Λαμπερή! Με ήλιο! Να έβλεπα το μπλέ, το πράσινο, το κόκκινο....

Χαζή! Μα πως θα είχες τα χρώματα άν δεν υπήρχε το μαύρο, το σκοτάδι, το όχι φως της νύχτας;;;

ps: Ευτυχώς που υπάρχει και ο άλλος μου εαυτός και με επαναφέρει στην τάξη κάπου κάπου

Κρίση!Πού θα πάει! Θα περάσει και αυτή!


Να για να μάθεις!

Σ' εκδικήθηκα
Ούτε μια φορά απόψε δεν σε θυμήθηκα
Τ' όνομα σου να το συλλαβίσω αρνήθηκα όπως παλιά

Σ' εκδικήθηκα
Και τα φώτα έσβησα μα δε φοβήθηκα
Ούτε με το μαξιλάρι σου κοιμήθηκα αγκαλιά

Δεν έχω τίποτα να θυμάμαι, τίποτα να μισώ,
τίποτα ν' αγαπάω, για τίποτα να ζω

Σ' εκδικήθηκα τον εαυτό μου σκότωσα μα σ' εκδικήθηκα
τον εαυτό μου σκότωσα μα σ' εκδικήθηκα

Σ' εκδικήθηκα
Ούτε πάνω απ' το τηλέφωνο δεν στήθηκα
Ούτε από τα συγγνώμη σου κρατήθηκα, λόγια φτηνά

Στίχοι: Γιώργος Θεοφάνους
Μουσική: Γιώργος Θεοφάνους
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Ρέμος

Βρέχει

δεν μου αρέσει η βροχή.
Νιώθω ότι όλο το σύμπαν συνομωτεί εναντίον μου, όταν βρέχει.
Μου τη σπάει που δεν βρίσκω ποτέ ομπρέλλα, που το μαλλί μου γίνεται σαν της Diana Ross, που όλα μου τα παπούτσια παίρνουν νερό....
Αληθεια...Τι λάθος κάνω με τις αγορές μου στα παπούτσια;;;
Συμβαίνει και σε άλλους; Πως γίνεται όλα μου τα ζευγάρια να τα κακαρώνουν όταν βρέχει...Λες να νιώθουν το ίδιο με εμένα; Να μην τους αρέσει η βροχή;

Η μελαγχολία των παπουτσιών μου όταν βρέχει, με κουράζει....

Κίτρινο

Το πρώτο χρώμα που ξεπήδησε από την μουτζούρα του μυαλού μου...
Κίτρινο, καναρινί..
Ένα χρώμα που ποτέ δεν μου "πήγαινε". Με χλώμιαζε!
Λες και δεν ήμουν αρκετά χλωμή πάντα. Παιδί αδύνατο, αδύναμο.
Με ποτίζαν μουρουνέλαιο και ρίχναν πάντα ΗΕΜΟ στο γάλα μου, αλλά πάντα ήμουν κρυωμένη, αδύνατη με πρησμένες αμυγδαλές, με πυρετό...
Κάποια από τις πολλές φορές, που ήμουν άρρωστη, κάπου εκεί γύρω στα 5 μου, γυρίζοντας από το παιδίατρο, είδα στην είσοδο του σπιτιού ένα κίτρινο ποδηλατάκι με βοηθητικές ροδίτσες και κίτρινες κορδέλες στο τιμόνι!
Χαρά που την έκανα!! Δώρο του παππού! Το τι τούμπες, έχω φάει με το κίτρινο ποδηλατάκι φυσικά με συνοδηγό την αδερφή μου. Συνοδηγός και συνοδοιπόρος στις παιδικές εξερευνήσεις. Τι βόλτες έχουμε κόψει μέσα στις γειτονιές! Φυσικά τότε μας φαινόταν χιλιόμετρα! Με τις κορδέλες να ανεμίζουν, το κίτρινο ποδηλατάκι άντεχε το βάρος των παιδικών ονείρων μας και μας κουβαλούσε όπου θέλαμε.

Κάποια χρόνια μετά...Σε κάποια γενέθλια...Η Μαγδούλα, ένα κίτρινο πουλοβεράκι παρέλασης χορεύει μαζί μου στους ρυθμούς του push it, Salt and Pepper.
Έφηβικά όνειρα εκεί, ντυμένα με έντονα χρώματα, πλεξουδάκια στα μαλλιά, καλτσάκια διπλωμένα μέχρι τον αστράγαλο και δύναμη στην ψυχή!

Σήμερα, κίτρινες γόβες. Καναρινί! Ταιριάζουν απόλυτα με τα μαύρα ρούχα μου και την μαύρη μου διάθεση! Παραμένω αδύναμη, αλλά όχι αδύνατη. Ονειροπαρμένη
αλλά χωρίς όνειρα, δυνατή αλλά πολύ κουρασμένη να συνεχίσω.

Ποιός είπε τελικά ότι δεν μου πάει το κίτρινο; Ε;