Αναρωτιέμαι...
Τι είναι αυτό που μας κάνει να μένουμε μαζί..
Ναί...η αγάπη..το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σαν απάντηση..Η οποία ειναι ένα ξεθωριασμένο, αδύναμο συναίσθημα πια...
Η καθημερινότητα βλέπεις..Τα χρόνια που περνούν και "παίρνουν"..Τα προβλήματα.. Τα λουλούδια που δεν μου 'στειλες έτσι για να μου δείξεις ότι με σκέφτεσαι..Το μήνυμα που δεν έστειλα ποτέ να σου πω πως μου λείπεις, όταν λείπεις...
Άλλος λογος; Γιατί μένουμε μαζί;
Για την συντροφικότητα; Αφού είμαστε συνέχεια μόνοι, ακόμη και όταν είμαστε μαζί...Δεν έχουμε κάτι κοινό να πούμε..Δεν σε νοιάζει που χάνομαι, δεν με νοιάζει που είσαι πιεσμένος...
Γιατί μένουμε μαζί;
Τί είναι αυτό που μας ενώνει; Τι;
Η συνήθεια; χμμμ...Πως γίνεται η σκατολεξούλα αυτή να είναι τόσο άσχημη;
Δεν θέλω να μου είσαι συνήθεια..Δεν θέλω να σου είμαι δεδομένη...
Θέλω να γίνω έρωτας, να γίνεις ανάγκη...
Τί είναι αυτό που μας χωρίζει;
Τί είναι αυτό που μας ενώνει;
Σαγαπάω, αλλά η αγάπη μου είναι χλωμή...
Χρειάζεται βιταμίνες..Πορτοκαλάκι, ξεκούραση, πολλά υγρά...
Ε, γιατρέ μου;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου