ἔσσεται ἦμαρ

Δεν ξέρω τι με στεναχωρεί τελικά πιό πολύ..
Η γενική κατάσταση της χώρας και της ζωής μου ή το γεγονός ότι δεν μπορώ να κάνω ΤΙΠΟΤΑ για να την καλυτερέψω?

Ανήκω στους "επαναστάτες" του καναπέ, στους "ρομαντικούς" των blogs, στους αντιδραστικούς των "καφενείων".

Όταν όμως ξαπλώνω το βράδυ στο μαξιλάρι μου, σκέφτομαι όλα αυτά που δεν μπορώ να κάνω τελικά και βυθίζομαι στον ύπνο (του δικαίου).
Αύριο, αύριο ίσως να σκεφτώ κάτι καλύτερο...